Mijn eerste, en ook sterkste, herinnering aan lezen is een herinnering uit mijn vroege kindertijd. Ik werd ’s ochtends vroeg wakker, mijn ouders lagen nog te slapen, en ik besloot me te vermaken door in mijn bed door mijn geliefde prentenboeken te bladeren. Tot mijn verbazing begonnen de letters echter woorden te vormen en kon ik begrijpen wat er naast de plaatjes stond. Het was magisch, alsof ik een geheimtaal had geleerd. Ik was 5 en ik had mezelf leren lezen.
Dat gevoel van verwondering en blijdschap ben ik altijd met lezen blijven associëren. Boeken zijn voor mij een portaal naar een oneindig aantal werelden om te ontdekken. Van exotisch tot alledaags en van magisch tot realistisch, elk boek brengt je even met je hoofd uit je eigen leven en geeft je nieuwe indrukken, belevenissen en ideeën. En of je je nou euforisch of melancholisch voelt, er is altijd een juist boek om je te stimuleren of je op te beuren.
Van het magische L.A. van Francesca Lia Block, waar sprookjes en de rauwe realiteit van drugs en nachtleven elkaar ontmoeten, tot het gritty New York waar punk antiheldin Cass Neary de straten bewandelt in Elizabeth Hand’s Generation Loss. Het hippe 90’s gevoel van Camden in de Sam Jones-mysteries van Lauren Henderson. Van de surfers in het desolate landschap van Noord-Californië in Kem Nunn’sThe dogs of winter tot het idyllische college life (met duistere ondertoon) in Donna Tartt’s The secret history, tot de decadente zonovergoten Rivièra van de jaren ’60 in Françoise Sagans coming of age story Bonjour Tristesse (om maar een paar van mijn favorieten te noemen): stuk voor stuk andere werelden dan de jouwe die voor je opengaan. Als veellezer heb ik meer levens versleten dan de spreekwoordelijke kat, en daar is mijn eigen leven oneindig veel rijker door geworden.